Waarom het handig is om etiketten van producten te bestuderen

In mijn vorige artikel behandelde ik suiker en daarmee de hoeveelheden die wij jaarlijks binnenkrijgen. Regelmatig verbaas ik mij over wat ik op etiketten lees in de supermarkt. Ik ben geen scheikundige, dus doe al snel een beroep op Google als het gaat om sommige ingrediënten op zo’n etiket. Vaak denk ik dan “wat doet dit in mijn product” of sterker nog “wat doet dit ingrediënt met mij?” Soms consumeren we iets al jaren en pas na grootschalig onderzoek worden mensen zich bewust van het feit dat heel veel van die ingrediënten zo gezond nog niet zijn. Vaak krijgt de voedingsmiddelenindustrie hier  van op zijn kop. Maar wij als consument laten het heel vaak maar gewoon gebeuren. WRM?

E-nummers?
E-nummers zijn in de EU toegelaten en gecontroleerde hulpstoffen. Het zijn stoffen die voedingsmiddelen verbeteren. Zo’n hulpstof krijgt pas een e-nummer als het zeker is dat je er niet teveel van binnenkrijgt. Het is in de wet opgenomen in welke producten zo’n toevoeging mag worden gebruikt en hoeveel er maximaal mag worden toegevoegd. Al deze e-nummers zijn terug te vinden op internet en in e-nummer apps. Het is nog niet hard wetenschappelijk onderbouwd dat deze stoffen slecht voor een mens zijn. Toch zijn eerder goedgekeurde stoffen later verboden. Ik vraag mij af of dit echt nodig is.

Voedingswaarde
Op fabrieksverpakte producten is verplicht de gemiddelde voedingswaarde van een product aan te tonen. Met deze gegevens weet je beter wat je koopt en kun je producten onderling goed vergelijken. Toch zie ik maar weinig mensen deze etiketten lezen en hebben velen maar weinig idee van wat er in hun voedsel zit. Mede door de complexe etiketten en scheikundige benamingen moet je haast een expert zijn om deze te kunnen begrijpen.

Wat mij hier vooral stoort is dat we hierdoor steeds verder van ons eten komen te staan, zowel als kok als consument. Ga eens naar een boerenmarkt of probeer meer boodschappen te doen bij de kleine en ambachtelijke middenstand. Zij kunnen je vaak wel vertellen hoe en waarmee iets is gemaakt!

Houdbaarheid
Ondanks alle hulpstoffen die producten langer houdbaar maken, staat op alle producten een THT-datum vermeld (Ten minste Houdbaar Tot). De meesten zullen een product na de THT-datum ook al gauw weggooien. Dat is echt niet altijd nodig en is een van de oorzaken van overmatige voedselverspilling. Langer houdbare producten als rijst, pasta of blikconserven krijgen vaak een THT-datum mee van een à twee jaar. Maar eigenlijk zijn zij daarna nog prima eetbaar mits goed opgeslagen.

Oftewel: we mogen als consument wel weer eens wat kritischer worden en wat meer vragen stellen. Ze roepen niet voor niets “je bent wat je eet!”.

Bron afbeelding: Stephen Dann