Waarom moet je een bril dragen als je 3D-films wil zien?

Hartstikke leuk, een avond naar de bioscoop gaan. Het beste is nog als de film in 3D is want dat maakt hem extra spectaculair. Maar als je even om je heen kijkt in de bioscoopzaal zie je iedereen met zo’n bril op de neus. Ziet er niet echt gezellig uit en als date idee is het ook niet erg romantisch. WRM hebben we die bril eigenlijk nodig, en hoe werkt deze precies?

Werking van 3D
Wij mensen zijn in staat om in 3D te kijken. 3D betekent dat we ook de diepte kunnen inschatten van voorwerpen om ons heen. Dat komt in eerste instantie doordat wij twee ogen hebben. Probeer maar eens een bal te vangen met een oog dicht. Waarschijnlijk is het veel moeilijker! Een zicht met twee ogen wordt binoculair genoemd (bi = twee, ocular = oog). Dat we in 3D kunnen kijken komt doordat er een kleine afstand tussen onze ogen is van ongeveer 5 centimeter. Dat zorgt ervoor dat ieder oog een iets ander perspectief heeft op de wereld. Zo zijn de beelden die het linker- en het rechteroog ontvangen net een beetje verschillend. In de hersens worden de beelden dan samengevoegd. De hersens kunnen de afstand naar voorwerpen berekenen door het verschil in perspectief.

Werking bril
Als we een film of afbeelding bekijken wordt deze meestal gemaakt met een camera die maar een lens heeft. Dat betekent dat er geen sprake is van binoculaire visie. Er ontstaat zo een beeld wat alleen maar uit een perspectief is ontstaan. Voor onze hersens is het niet mogelijk daaruit dan een driedimensionaal beeld te vormen. De bril creeert een binoculair beeld dat vervolgens via onze ogen de hersenen binnen komt.. Maar hoe wordt dit gedaan? Daarvoor zijn verschillende manieren bedacht.

De meest simpele manier is met een rood-blauw bril. Iedereen kent deze wel. Het ene glas is blauw, het andere rood (of een andere kleur, zolang de kleuren maar verschillend zijn. Het berust erop dat er twee beelden op het scherm zijn, de ene rood en de andere blauw. Het blauwe glas is blauw omdat het blauwe lichtstralen absorbeert. Dat betekent dat deze niet worden doorgelaten of gereflecteerd. Als je door een blauw glas kijkt zal je daarom alleen het rode beeld zien. Bij het rode glas is het dan precies andersom, je zal alleen het blauwe beeld zien. Deze methode is simpel te maken, maar aangezien het te maken heeft met kleurverschil , gaat de beeldkwaliteit erg omlaag. Dat is natuurlijk zonde en maakt het niet interessant voor films. Daarom wordt er meestal gebruik gemaakt van polariserende filters.

Polarisatie
Je kan licht zien als een golf die door de ruimte beweegt. Een golf heeft een bepaalde richting en hoek. Zo kan je een golf hebben die horizontaal beweegt, en een golf die verticaal beweegt. Deze hebben dan een hoek van 90 graden met elkaar. Nu is het mogelijk om ‘tralies’ te maken waar alleen een bepaalde richting golf doorheen kan. Tralies kent iedereen natuurlijk van gevangenisraampjes, maar je kan deze ook voor licht gebruiken. Het zijn dan natuurlijk heel erg smalle tralies. Denk aan een brievenbus. Als je een brief wil posten kan dat alleen als je hem in dezelfde richting houdt als de gleuf van de brievenbus, anders past het niet. Dit kan ook met lichtstralen. Op dit ‘traliesidee’ berust een polariserende 3D-bril. Op het scherm zijn weer twee beelden die niet helemaal overlappen maar een beetje verschoven zijn. Deze hebben een verschillende polarisatie, horizontaal en verticaal. Een van de golven beweegt dus zoals in plaatje 1, en de andere lichtgolf zoals in plaatje 2. De brillenglazen hebben beiden verschillend gerichte tralies. Ook hier is een van de tralies horizontaal en de andere verticaal. Daardoor laat het glas met de horizontale tralies alleen het horizontale licht door, en het glas met de verticale alleen het verticale licht door. Zo wordt een 3D effect gesimuleerd.

Dus zolang we 3D films willen blijven zien, zal dit maar met een bril op onze neus moeten. Of we gaan naar buiten en kijken daar naar een echte 3D film!